Deze dichtbundel van Joost Zwagerman kent de nodige dualiteit. Zo heeft niet alleen de titel een dubbele duiding maar bestaat de bundel ook uit twee verschillende delen. Inhoudelijk vindt daar een verschuiving tussen plaats van negatieve ervaringen (variërend van stagnatie en benauwdheid tot een zelfmoordpoging van een vaderpersonage) naar vreugde door bevrijding. Deze beweging wordt technisch ondersteund: van schurende, op elkaar stotende woordschotsen naar een ongehinderde, ja zelfs dartele zegging. De overgangsregel luidt: “er glinstert nieuw verhaal”. In deel twee spelen associaties door kunst van o.a. Vermeer, Schwitters en Dumas een grote rol. Voor zover er getwijfeld mocht worden aan de tijd van ontstaan, grossiert Zwagerman als een ware word-whisperer in termen als ‘placeboflarden’, ‘ringtone’, ‘hypofyse-apk’ en ‘inlogroute’. Ook in algemene zin deelt hij zijn taalplezier met neologismen, getuige o.a. ‘flintervlugge’, ‘dikbleekdroog’ en ‘berstensleeg’. Vóór alles is Zwagerman een prozaïst; deze bundel blijkt in persoonlijke zin echter de belangrijkste van zijn poëtische oeuvre.